Marşrut sürücüsü Kamal Quliyev “Neftçi”də üstünü açdığı saxtakarlıqdan danışdı – Müsahibə

Gözəl qələmi olan Səbuhi Məmmədlinin Kamal Quliyevlə bağlı “lent.az”da gedən yazısı başqa saytlarda və sosial şəbəkələrdə də yer aldı, geniş müzakirə olundu. Veteran futbolçunun işsiz qalıb avtobus sürməsinə görə AFFA-nı topa tutanlar da oldu, “öz günahıdı” deyib, Kamalı qınayanlar da. Hər iki kəsim haqlıdı. Federasiyanın biganəliyi öz yerində, axı Quliyev vaxtilə ən çox qazanan futbolçulardan olub.

Məlum yazıdan sonra “Futbol+” Kamal Quliyevlə söhbətləşib. Komanda.az həmin müsahibəni təqdim edir:

– Həmkarımız Səbuhi Məmmədli sənin haqqında çox təsirli yazı yazıb.

– Bilirəm. Sağ olsun.

– Amma tanışlığınız heç də yaxşı alınmayıb.

– Olan şeydi, ara-sıra başıma elə hadisələr gəlir. Sürücülər üçün adi haldı (gülür). Səbuhiyə gəlincə, bir kənddə sinif yoldaşım var, onun qonağı imiş. Zəng vurdu ki, qonağımı da şəhərə apar, dedim problem yoxdu. Marşrut elədi ki, hamını qapı-qapı gəzdirməlisən, evinə düşürməlisən. Yaşlısı var, uşaqlısı, yükü olanı var. Şəhərə gələndə də elə. Elə alındı ki, yolda narazılığını bildirdi. Çox yubandığına görə narazılıq edirdi və düşüb başqa maşınla getdi.

– Ağsuya işləyirsən? 

– Hə. Əvvəla deyim ki, mənim iki marşrutum var. Burda heç bir ayıb, həm də gizlədiləsi nəsə yoxdu. Yalan olmasın, 20-25 il əvvəl alıb atama vermişdim, birini o işlədirdi. Digərini isə başqa tanışa vermişdim. Atam həm də ümumi nəzarət edirdi. İndi artıq atam yaşlanıb. İşi ələ almışam. Ağsuya reys edirəm. Olur ki, özüm idarə edirəm, yaxud bu avtobusla gedib o biri ilə qayıdıram. Arada kiməsə verirəm sürür, mən nəzarət edirəm. Özüm bekaramsa, niyə mənim çörəyimi başqası yeməlidi? İşim olanda başqasına verirəm, zəhməthaqqına gedib-gəlir. Bəzən avtobus xarab olanda balaca maşınla ehtiyat hissəsini alıb çatdırıram. Belədə artıq bu işin adamı olmuşam.

– Dolanışıq, gəlir necədi?

– Allaha min şükür olsun, yaxşıdı. Allah qara camaatımıza bərəkət versin, ruzisini yetirsin, onlar sənətkarı dolandırır. Ordan beş manat da qalırsa, ailəmin ruzisini qazanıramsa, buna şükür etməliyəm.

– Futbol üçün darıxmırsan? 

– Niyə ki? Gör neçə il bu sahədə olmuşam, futbolla nəfəs almışam. Məşqçi kimi işlədiyim klublarda – istər “Neftçi”də, istərsə “Neftçala”dakı işim göz qabağında olub. “Neftçi”də tarixi uğurlara imza atdıq, Avroliqanın qrup mərhələsinə vəsiqə qazandıq. Müstəqil olaraq baş məşqçi kimi “Neftçala”nı iki il ardıcıl çempion etdim. Futbol təsərrüfatını kreslodan idarə etməyi xoşlayan insanlar internetdə axtarışa versələr, bizim qışda Antalyada, yayda Boludakı toplanışla bağlı məlumat əldə edə bilər. Baxsalar, bizim yoxlama oyunlarında alman, qazax, türk klubları ilə görüşlərin nəticələrini görəcəklər. “Neftçala”nı Premyer Liqaya buraxmamaqla təkcə məni itirmədilər. O komanda indiki “Səbail”dən, “Keşlə”dən, “Zirə”dən, “Sumqayıt”dan geri qalmazdı. Adını çəkdiyim komandaları alçatmıram, sadəcə, komandamın indikilərin heç birindən zəif olmadığını demək istəyirəm. Orda oynayan futbolçuların 7-8-i Premyer Liqaya tam layiq idi. Hətta milli səviyyəsində olanlar var idi. Yəni itirən təkcə mən olmadım, bütün Azərbaycan futbolu itirdi, yuxarıda oturan insanlar itirdi. Elə komanda qurmuşduq  ki, savadlı oyunu ilə zövq oxşayırdı. Futbolu sevən rəhbərliyimiz var idi. Onu da küsdürdülər. Mən çox təəssüf edirəm. 

– “Neftçi”nin akademiyasında da çalışdın.

– O iş mənlik deyildi. Bunu hələ orda işləyə-işləyə deyirdim. Niyə? Çünki məndən tələb edirdilər ki, kabinetdə otur, plan hazırla, nəzarət elə. Ancaq mən bəzilərindən fərqli, kresloda əyləşməyi xoşlamıram. Düzdü, o işi də bacarırdım. Çünki futbol adamıyamsa, mənim sahəmdi. Gözümdən heç nə qaça bilməzdi, məni aldatmaq mümkün deyildi. Hətta bir saxtakarlıqlarının da üstünü açdım. Mənim imzam olmadan, baş məşqçi ilə menecer əvəzimə qol çəkib bir futbolçunu götürmüşdülər. Elə bil Allah səbəb saldı, maraqlandım. Kimin ağlına gələrdi ki, 10-11 yaşlı uşaqla bağlı belə saxtakarlıq edərlər? Gedib baxdım və şoka düşdüm. 10 yaşlı uşağın 70 kq çəkisi var. O vəziyyətdə uşağı meydana buraxmaq təhqir idi. Bu söhbəti qaldırandan sonra baş məşqçi ilə menecer imzalarını geri götürdülər. Mən futbolçuya baxan kimi bilirəm ki, o nə ilə nəfəs alır, gələcəyi necədi. Deməyim odu ki, o sahədən də başım çıxırdı. Amma daim otaqda oturub vaxt keçirmək mənlik deyildi. Otaqdan çıxıb məşqə gedirdim, onu da mənim üçün söz edirdilər. Axı mənim işim otaqda deyil, meydandadı. Dəfələrlə rəhbərlikdən tələb etdim ki, mənə komanda verin, çalışdırım. Ondan sonra işimə baxın və nəticə tələb edin. Qarşıma qoyulan tapşırığı yerinə yetirə bilməsəm, vəzifədən dördəlli yapışan adam deyiləm, özüm istefa verib gedəcəm. Məni ordan uzaqlaşdırmaq üçün əlli yola əl atdılar. Çünki mən onlara mane olurdum. Onların eyiblərini açacaqdım. Necə ki açırdım.

– Bəlkə həmin məşqçinin adını da deyəsən…

– İstəmirəm. Hörmətli adamdı. Əslində onluq da deyildi. Həmin uşağı komandaya götürməyi ona yuxarıdan tapşırmışdılar.

– Bu vəziyyətə düşməyində özün nə qədər günahkarsan?

– Hər bir adamın həyatda səhvi ola bilər. O cümlədən də mənim. Burda söhbət mənim futboldan kənarda qalmağımdan gedir. Mən haqsızlıqla barışan adam deyiləm. Dözmədim və rəhbərlikdə yer alan veteran futbolçularımıza, tanınmış məşqçilərə etirazımı çatdırdım ki “nə qədər susub oturacaqsız, siz bizi müdafiə etməlisiz. Haqqı müdafiə edəcəksiz”. Futbolu inhisara alıblar. Çempionat başa çatıb, 8 klubun heç birində baş məşqçi dəyişikliyi olmadı. Hamısı “bomba”dı da, hə? Liderindən tutmuş ortababına, autsayderinə qədər, hamısında hər şey superdi? Məqsədinə çatan və çatmayan məşqçisini saxladı, belə şey olur? Məntiq hardadı? O cümlədən bir neçə il üç-dörd məşqçini millidə karusel kimi fırlatdılar. Kamal Quliyevə də, Vidadi Rzayevə də, Yunis Hüseynova da şans verməlisən, gec-tez verəcəksən. Çünki bu adamlar futbolun içindən çıxıblar, onu bilənlərdi.