“Atası iranlı olduğuna görə atamın soyadı yox idi” – Müsahibə

Bu gün Azərbaycan futbolunda oyunçu və məşqçi kimi xidmətləri olan, MDB məkanında ölkə futbolunu layiqincə təmsil edən, klublarda və milli yığmalarda baş məşçi kimi fəaliyyət göstərən, futbol tariximizə gətirdiyi “Azərbaycansayağı künc zərbəsi” ilə uğurlar qazanan, AFFA-nın İcraiyyə Komitəsinin üzvü, Məşqçilər Komitəsinin sədri Vaqif Sadıqovun doğum günüdür. Düz 60 il bundan əvvəl – 1959-cu ilin aprelin 1-də dünyaya gələn Sadıqov əlamətdar yubileyini çoxunun gözlədiyi kimi deyil, özü bildiyi kimi sakit qeyd edir.

Komanda.az sizə Vaqif Sadıqovun müsahibəsini təqdim edir:

– Vaqif müəllim, sizi yubileyiniz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edirik.

– Çöx sağ olun, minnətdaram.

– Doğum günü insan üçün həm də bir hesabat anıdır. Bu mənada bilmək istərdik ki, siz Vaqif Sadıqovu necə səciyyələndirərdiniz ?

– Xasiyyətinə uyğun taleyi olan insan.

– Bəs doğum günü anlayışını necə şərh edərdiniz ?

– Ömrün pillələri. Ötən hər dəqiqə ilə keçmişimiz artır, gələcəyimiz isə azalır. Bu mənada bu günə dəyər vermək lazımdır.

– Onda bu gününüzdən razısınızmı ?

– Bəli. Çünki insan üçün vacib olan amillərin hər birinə sahib olmuşam. Allahımdan başqa heç kimdən ummamışam.

– Ailə vəziyyətiniz buna imkan veribmi ?

– Atamla anam son dərəcə ağır və oxşar həyat yaşayıb. Anam 3 yaşında valideynlərini itirib və uşaq evində böyüyüb. İlk əmək fəaliyyətinə başlayanda isə 13 yaşı olub. Lenin adına Bakı Toxuculuq fabrikində 50 ildən artıq işləyib. Əmək fəaliyyəti sayəsində 1967-ci ildə Azərbaycan Ali Sovetinin deputatı seçilib.

Atam isə 4 yaşından atasız yaşayıb. Həmin illərdə atasını İrana deportasiya ediblər. Ağlı kəsəndən ailəni dolandırmaq üçün min-bir əziyyətə qatlaşıb. Atası iranlı olduğuna görə atamın soyadı yox idi. Ailə quranda isə anamın soyadını götürmüşdü. Bir sözlə, valideynlərimin zəhmətkeşliyi mənim üçün həyat dərsi olub.

– Ömrün ötən günlərini xatırlayanda ağır anlarınız hansı illərə düşüb ?

– Özüm valideyn olsam da, həyatımın ağır anını valideyn itkisi hesab edirəm. 2011-ci ildə anam, 2016-cı ildə isə atam dünyasını dəyişdi. Bu, mənə son dərəcə ağır təsir etdi. Sanki onlar olanda uçurdum, indi isə yeriyirəm.

– Axı çoxları sizi optimist insan kimi tanıyır.

–  Nazim Hikmət deyib ki, insanın ən yaxşı illəri o illərdi ki, hələ ki, onu yaşamayıb. Yəni gələcəyə böyük ümidlə baxmaq lazımdı. Bu mənada bəli, optimistəm.

– Bəs xoş günləriniz…

– Bu da ömrün bir hissəsidi. Dünyaya gəldiyin gün, valideynin övladdan və övladın valideyndən qürur duyduğu anlar, arzuların çin olması… həyatın xoşbəxtliyidir. 

–  Bəs topa sevginiz neçə yaşınızdan başlayıb?

–  Ağlım kəsəndən. Məktəbin futbol meydançası ilə üzbəüz yaşadığımızdan demək olar ki, günüm meydançada keçirdi. Dahi futbolçularla ciddi maraqlanırdım. Atam da futbol oynayıb.

– Futbola belə həvəsiniz vardısa, niyə idman dərslərindən “2” alırdınız ?

– İdman adətən son dərsimiz olurdu və məşqə getdiyim üçün iştirak edə bilmirdim. Buna görə də millinin məşqçilərinin məsləhəti ilə 6 saylı idman internat məktəbinə keçdim.

– Futbol həyatınız göz qabağında olduğundan görünməyən tərəfinə toxunmaq istərdik. Futbola həyəcansız baxmaq olurmu?

– Hərdən özüm-özümə də bu barədə sual verirəm. Futbola həyacansız baxmaq mümkün deyil. Bu onu göstərir ki, hələ də futbolda yaşayıram. Budur futbolun gözəlliyi.

– İnsanın gözəlliyini nə ilə ölçərdiniz?

– Dahilərdən biri deyib ki, insanı gözəl edən üzdü, üzdə də gözdü, ancaq insanı insan edən ağzından çıxan sözdü.

– Bəs həyat fəlsəfəniz necədi?

– Yaxşılıq etdiyini və sənə olunan pisliyi unutmaqla öz həyatını yaşa.

– Söhbətimiz qısa və lokanik keçir.

– Həzrət Əli deyib ki, söz dərman kimidi, azı xeyrindi, çoxu zərərin.

– Onda gəlin söhbətimizi fotoların gözü ilə davam etdirək.

– Buyurun. (rakus.az)